Συναντήσεις της Κοζάνης

Ο Νικόλαος Σπινάρης διαμόρφωσε στην κλινική του έναν χώρο για μια ατμόσφαιρα διαλόγου με σκοπό την παραγωγή και διακίνηση του επιστημονικού έργου, τις επιστημονικές συνεδριάσεις, την επιμόρφωση του προσωπικού, την ενημέρωση του κοινού σε θέματα ψυχικής υγείας. Υπήρξε σκεπτόμενος άνθρωπος με ανοιχτούς ορίζοντες, ευαισθησία και πνευματικές ανησυχίες έχοντας την πεποίθηση ότι ο ιατρικός λόγος ήταν σαφώς αναγκαίος αλλά χρειάζονταν να ακουστεί και ο λόγος της τέχνης ή ο λόγος της ιστορίας και της φιλοσοφίας, ακόμα και ο λόγος άλλων επιστημών. Ένας ακόμη στόχος άλλωστε των εκδηλώσεων ήταν η αμοιβαία συμβολή της ψυχιατρικής και των σπουδών του ανθρώπου.

Από το 1997 διοργανώνονταν ανά διετία διημερίδες, οι «Συναντήσεις της Κοζάνης» με θεματολογία αντλημένη από τον χώρο της ψυχιατρικής και όχι μόνο, όπως της αρχαίας ελληνικής φιλοσοφίας, της πατερικής θεολογίας, του κινηματογράφου και της μουσικής, της μνήμης, του χρόνου στη φυσική, με Έλληνες και ξένους εισηγητές. Οι εκδηλώσεις αφορούσαν όχι μόνο τον χώρο του Θεραπευτηρίου, αλλά και τη γύρω περιοχή. Η αίσθηση της φιλικής ατμόσφαιρας των εκδηλώσεων έκανε τις «Συναντήσεις» να ξεχωρίζουν από άλλες πιο τυπικές ακαδημαϊκές εκδηλώσεις, μία κοινή διαπίστωση τόσο των ομιλητών όσο και των συμμετεχόντων.

Ενθουσιασμένος για τη μεγέθυνση της εμβέλειας του εγχειρήματός του με χαρά κάθε φορά υποδεχόταν την έντυπη αποτύπωση των πρακτικών των «Συναντήσεων» στο περιοδικό Σύναψις, που είχε δημιουργήσει ο Θανάσης Καράβατος, ομότιμος καθηγητής ψυχιατρικής του ΑΠΘ, σε συνεργασία με συναδέλφους από όλα σχεδόν τα πανεπιστήμια της χώρας.

1999: Το Εικαστικό Εργαστήριο

«Όταν χανόμαστε απόλυτα μέσα στη ζωγραφική μας, έχουμε την αληθινή χαρά – είναι δημιουργία – δεν έχουμε στόχους, ζούμε στο τώρα»,
Παύλος Μοσχίδης

Το 1999 με αφορμή τη δωρεά 10 έργων του ζωγράφου Παύλου Μοσχίδη δημιουργήθηκε στον χώρο της κλινικής εικαστικό εργαστήριο, ως μία πρωτοβουλία που αναγνωρίζει την τέχνη ως μέσο κινητοποίησης και κοινωνικοποίησης των νοσηλευόμενων, αποτελώντας τμήμα του ευρύτερου προγράμματος επανένταξής τους.

Στο εικαστικό εργαστήριο οι ασθενείς έχοντας ως έναυσμα τις δημιουργίες ζωγράφων μαθαίνουν να ξετυλίγουν πάνω σε ζωγραφική επιφάνεια έργα γεμάτα αγωνία και ανάγκη για επικοινωνία, ενώ βελτιώνουν την αυτοεικόνα και την αυτοεκτίμησή τους. Άλλωστε αναγνωρίζεται ότι η τέχνη είναι διέξοδος, πηγή έμπνευσης και δημιουργίας.

Στην πολύπλευρη αυτή προσπάθεια τα έργα των δημιουργών έχουν εκτεθεί σε 7 εκθέσεις ζωγραφικής σε διάφορες πόλεις της Ελλάδας.

Στο πλαίσιο της επανένταξης και της αποφυγής της ασυλοποίησης ιδρύθηκαν τμήματα κηροπλαστικής, ομάδων καφενείων, γυμναστικής και μπάσκετ. Επίσης, διοργανώθηκαν 2 θεατρικές παραστάσεις και εκδόθηκαν 6 λογοτεχνικά βιβλία αποσκοπώντας στην αφύπνιση των συνειδήσεων όσον αφορά την προκατάληψη και τον άδικο κοινωνικό στιγματισμό που συνοδεύουν όσους πάσχουν από ψυχικά νοσήματα εξαιτίας της άγνοιας, της ελλιπούς και κακής πληροφόρησης.